Biegunki szpitalne stanowią duży problem kliniczny. Około 3-29% chorych otrzymujących antybiotyki ma biegunkę. W pierwszych 25 latach ery antybiotykowej za przyczynę biegunki poantybiotykowej uznawano zakażenie gronkowcem złocistym (Staphylococcus aureus). W 1935 roku Hall i O’Tod opisali beztlenową laseczkę i nazwali ją Bacillus difficilis (laseczka trudnorosnąca). Obecnie uważa się, że głównym czynnikiem etiologicznym biegunek jest ta gram-dodatnia bezwzględnie beztlenowa laseczka. W biegunce klindamycynozależnej co piąty chory może mieć zakażenie Clostridium difficile (ryzyko zakażenia ok. 21%). W warunkach doświadczalnych i klinicznych u ludzi wykazano, że C. difficile powoduje zapalenie okrężnicy i powstawanie błon rzekomych. W roku 1978 wykazano obecność C. difficile jako etiologicznego patogenu w biegunkach poantybiotykowych (1).

Z punktu widzenia mikrobiologicznego historię ludzkości można podzielić na dwie ery:

1. era przedantybiotykowa do lat 40. XX wieku – rozpoznawano pojedyncze przypadki ciężkich biegunek, które teraz można zakwalifikować jako zakażenie C. difficile,

2. era antybiotykowa – charakteryzująca się m.in.wzrastającą częstością zakażeń C. difficile. W ostatnim dziesięcioleciu liczba nowych zachorowań zwiększyła się 50-krotnie w stosunku do poprzedniego okresu.

Zakażenie Clostridium difficile jest odpowiedzialne za 10-25% przypadków poantybiotykowych biegunek, za 50-75% przypadków poantybiotykowych zapaleń okrężnicy i za 90-100% przypadków poantybiotykowego rzekomobłoniastego zapalenia okrężnicy. Patogen ten występuje we florze jelitowej u 2% zdrowych osobników i zwiększa się z wiekiem do 14% (2). Od roku 2000 nowy, bardzo wirulentny szczep C. difficile tzw NAP1/BI/027 jest odpowiedzialny za większość zakażeń. W 2005 roku szczep ten wykryto także i w Polsce).

Wyodrębniono 3 zasadnicze czynniki ryzyka wystąpienia biegunki w następstwie zakażenia C.difficile:

1. wszechobecna i niekontrolowana antybiotykoterapia,

2. coraz bardziej zaawansowany wiek chorych,

3. pobyt w szpitalu (zakażenie szpitalne).

Clostridium difficile associated disease (CDAD) jest anglojęzycznym akronimem, który obejmuje poantybiotykową biegunkę i rzekomobłoniaste zapalenie okrężnicy. Stany te jako schorzenia są znane od ponad 30 lat i są już dobrze zdefiniowane głównie jako jatrogenne powikłania po stosowaniu antybiotyków (5). CDAD może występować w różnych postaciach od łagodnej, niepowikłanej biegunki poprzez sepsę, aż do zgonu włącznie. Przenoszenie zakażenia odbywa się drogą kałowo-ustną (ang. fecal-oral route), głównie poprzez ręce pacjentów i pracowników ochrony zdrowia. C. difficile dostaje się do przewodu pokarmowego w postaci wegetatywnej lub w postaci zarodników, opornych na kwaśnie środowisko żołądka. W jelicie cienkim zarodniki przekształcają się w formę wegetatywną. W jelicie grubym C. difficile namnaża się jeśli prawidłowa flora jelitowa ulega zaburzeniu pod wpływem leczenia antybiotykami.

CDAD według danych US Center for Disease Control and Prevention występuje od 31 na 100 000 (w roku 1996) do 61 na 100 000 (w 2003 roku) hospitalizowanych pacjentów (6). Od 1990 roku częstość zakażeń C. difficile wzrosła ponad 50-krotnie. Ogólna śmiertelność z powodu CDAD wynosi od 6-30%. Okres inkubacji choroby od momentu zakażenia do wystąpienia objawów nie jest ostatecznie zdefiniowany. Niekiedy objawy zakażenia występują już w trakcie stosowania antybiotyków a niekiedy choroba objawia się w wiele tygodni po zakończeniu stosowania antybiotyków.

C. difficile wytwarza trzy toksyny:

1. toksynę A – enterotoksynę (TcdA)

2. toksynę B – cytotoksynę (TcdB)

3. toksynę binarną (CDT) – nie jest poznana jej rola w chorobowości związanej z zakażeniem C. difficile.

Toksyny są odpowiedzialne za zapalenie jelit, wzmożoną produkcję śluzu i płynu jelitowego oraz uszkodzenie błony śluzowej jelita, co prowadzi do nasilonej biegunki i zapalenia okrężnicy. Toksyna A przyciąga neutrofile, monocyty i zwiększa wydzielanie płynu zapalnego, zaś toksyna B uszkadza komórki nabłonka jelitowego co prowadzi do powstawania błon rzekomych i wodnistej,nasilonej biegunki. Za ostatnio występujące epidemie zakażenia C. difficile odpowiada szczep NAP 1/BI/027, który wytwarza 16 razy więcej toksyny A i 23 razy więcej toksyny B w porównaniu do poprzednio występujących szczepów (6).

Toksyny znajdują się w kale u 10-25% pacjentów z biegunką poantybiotykową i u ponad 95% chorych z rzekomobłoniastym zapaleniem okrężnicy.

Toksyny A i B (glukotransferazy) inaktywują białka z nadrodziny Rho, niszcząc cytoszkielet komórki i indukują apoptozę komórek eukariotycznych.

Obserwuje się szerokie nosicielstwo C. difficile w śro- dowisku i w przewodzie pokarmowym zwierząt.

Nosicielstwo C. difficile u ludzi w Europie i USA wynosi 2-3% a w Japonii 4,2-17,5%. Obserwuje się wysokie nosicielstwo u noworodków do 2. r.ż., które wynosi 13-70% (4).

Chorobowość C. difficile zależy od toksyny A i toksyny B. C. difficile niszczy poprzez działanie toksyn barierę nabłonka jelitowego, którego komórki stają się dostępne dla licznych bakterii bytujących w świetle przewodu pokarmowego.

Czynnikami ryzyka rozwoju CDAD jest szpitalna antybiotykoterapia szeroko spektralnymi antybiotykami oraz takie czynniki jak zaawansowany wiek chorego (powyżej 75. r.ż.), długi okres hospitalizacji, choroby a szczególnie operacje lub procedury endoskopowe w obrębie przewodu pokarmowego, obecność zgłębnika nosowo-żołądkowego, leczenie przeciwwrzodowe, inhibitorami pompy protonowej lub antagonistami receptorów histaminowych, chemioterapia, immunosupresja, przeszczepy, a zwłaszcza przeszczepy serca, kobiety w okresie połogu, kontakt z chorym zakażonym (8).

Wszystkie antybiotyki na czele z klindamycyną i beta-laktamami (ampicilina, amoksycyklina, cefalosporyny), flurochinolonami, z wyjątkiem aminoglikozydów, stanowią ryzyko wystąpienia CDAD. Flurochinolony czterokrotnie zwiększają ryzyko zakażenia C. diffcile. Tygecyklina i tazocin (piperacilina + tazobactam) redukują liczbę bacteroides species w jelicie ale nie zwiększają ryzyka zakażenia C. difficile (4, 5). Choroba nowotworowa conajmniej trzykrotnie zwiększa ryzyko zakażenia C. diffcile.

Zakażenie C. difficile w warunkach pozaszpitalnych stanowi obecnie ok. 10-25 zachorowań na 100 000 i stale ta częstość wzrasta. Takie choroby jak choroba wrzodowa (zwłaszcza po eradykacji H. pylori), zarzucanie żołądkowo-przełykowe, niewydolność nerek, cukrzyca, choroba uchyłkowa jelita grubego, chłoniaki, przewlekłe stosowanie niesterydowych leków przeciwzapalnych, nieswoiste zapalenia jelit zwiększają także ryzyko zakażenia C. diffcile. Obecnie obserwuje się wzrost zachorowań w grupie dzieci i młodzieży. Kiedyś te grupy były grupami niskiego ryzyka zachorowania na zakażenie C. diffcile. Obserwuje się znaczący wzrost zakażeń C. difficile u chorych, u których stosuje sie inhibitory pompy protonowej (IPP) (9). IPP zwiększają trzykrotnie ryzyko zakażenia C. diffcile (10).

1. stanu ogólnego pacjenta;

2. ciężkości choroby podstawowej;

3. wieku chorego;

4. poziomu wirulencji szczepu C. difficile.

W patogenezie CDAD istotną rolę odgrywają następujące czynniki:

1. uszkodzenie fizjologicznej flory jelitowej przez antybiotyki;

2. ekspozycja na zakażenie C. difficile;

3. czynniki związane z gospodarzem jak wiek, choroba podstawowa, osłabienie czynności układu odpornościowego.

Najczęstsze postacie kliniczne CDAD to:

1. biegunki poantybiotykowe;

2. zapalenie okrężnicy bez błon rzekomych;

3. rzekomobłoniaste zapalenie okrężnicy.

1. Charakterystyczny zespół objawów klinicznych: kurczowe bóle brzucha, gorączka, objawy niedrożności jelit lub objawy zapalenia otrzewnej, narastająca leukocytoza (powyżej 25 000/mm³), pogarszający się stan ogólny chorych.

2. Biegunka (powyżej 5 luźnych stolców/dobę), objawy zespołu toksycznego rozszerzenia okrężnicy (toxic megacolon).

3. Pojawienie się wyżej wymienionych objawów pod- czas stosowania antybiotyków lub do 8 tygodni po ich odstawieniu.

4. W kolonoskopii widoczne są błony rzekome w okrężnicy, najczęściej w jej lewej połowie.

5. Obraz histologiczny wycinków błony śluzowej okrężnicy (pobranych podczas kolonoskopii) charakterystyczny dla zapalenia okrężnicy i zakażenia C. difficile.

6. Wykrycie w próbkach kału toksynotwórczych szczepów C. difficile lub toksyny A i B. W próbkach stolca stwierdza sie dużą liczbę leukocytów (11).

Jakie są korzyści i niekorzystne aspekty dostępnych metod diagnostycznych?

1. Endoskopia – można ją wykonać w ciągu 2 godzin, ma czułość ok. 50%, pozwala rozpoznać rzekomobłoniaste zapalenie okrężnicy. W czasie badania należy zachować szczególną ostrożność ze względu na ryzyko przedziurawienia okrężnicy.

2. Posiew kału na beztlenowce – trwa ok. 72 godz., czułość 90-100%.

3. Testy enzymatyczne ELISA wykrywające obecność toksyny A i B w kale chorego – można wykonać je w ciągu 2 godzin, czułość 80-95%, łatwość wyko-nania.

4. Immunochromatograficzne badanie obecności toksyny A – czas wykonania, 1 godzina, test jest łatwy i szybki, nie wykrywa kompleksu toksyn A i B, nie wykrywa bakterii C. difficile.

Objawy są zróżnicowane, od łagodnej biegunki do zagrażającego, życiu rzekomobłoniastego zapalenia okrężnicy. Choroba zaczyna sie nudnościami, kurczowymi bólami brzucha, biegunką (stolce wodnis-te, śluzowe, zielone o charakterystycznym zapachu).Postępuje odwodnienie, narasta temperatura ciała i tachykardia, narasta leukocytoza w krwi obwodowej (zwykle powyżej 25 000/mm³), u ok. 40% chorych pojawia sie krew w stolcu. W badaniu FSS stwierdza się rzekome błony i żółte tarczki na błonie śluzowej okrężnicy. Błony rzekome rzadko są widoczne w bliższej części okrężnicy. Objawami wskazującymi na ciężkość zakażenia C. difficile jest zespół objawów toxic megacolon, narastająca niedrożność porażenna jelit, wysoka leukocytoza, ciężka hipoalbuminemia, konieczność kolektomii,wstrząs septyczny, które często prowadzą do śmierci chorego. Powikłania te występują częściej u pacjentów w podeszłym wieku a czynnikami wywołującym są fluorochinolony lub cefalosporyny. Wymienione objawy są charakterystyczne dla postaci piorunującej zakażenia, która występuje w około 8% przypadków i jest obciążona śmiertelnością ponad 30%.

Zakażenie C. difficile prawie zawsze dotyczy jelita grubego, chociaż są opisywane przypadki zakażenia w obrębie jelita krętego u chorych po kolektomii.

Zakażenie C. difficile zalicza się do tzw protein-losing enteropathy, co powoduje znaczący spadek poziomu albumin w organizmie i uogólnione obrzęki.

Nawrotem choroby CDAD nazywamy pojawienie się zespołu objawów chorobowych w okresie do 8 miesięcy od pierwszego epizodu choroby. Nawroty zdarzają się w ok. 20% chorych leczonych metronidazolem lub wankomycyną. Objawy zwykle nawracają w ciągu 1-8 tygodni od zaprzestania leczenia (2).

1. Samo natychmiastowe odstawienie pierwotnego antybiotyku w ciagu 48-72 godzin poprawia stan ogólny u 15-23% chorych. Należy natychmiast i intensywne nawodnić chorego i wyrównać niedobory elektrolitowe. Nie wolno podawać leków hamujących perystaltykę (loperamid) lub leków narkotycznych zatrzymujących biegunkę.

2. Leczenie przeciwbakteryjne:

– Wankomycyna przez wiele ośrodków uznawana jest za lek z wyboru w leczeniu zakażeń C. difficile. Lek podaje się doustnie lub doodbytniczo w dawce 125 lub 500 mg, cztery razy w ciągu doby przez 10 dni. Wankomycynę zaleca się w ciężkich postaciach choroby. Niekorzystnymi cechami wankomycyny są: wysoki koszt, częste nawroty choroby, zwiększone ryzyko rozwoju wankomycynoopornych pałeczek jelitowych (Enterococcus faecalis).

– Metronidazol podany doustnie w dawce 250-500 mg, cztery razy w ciągu doby przez 10 dni (12). Korzystną odpowiedź leczniczą obserwuje się u ok. 50% chorych. W około 20-30% chorych obserwuje się nawroty zakażenia po leczeniu metronidazolem.

Metanalizy badań prospektywnych i randomizowanych porównujące skuteczność terapii metronidazolem i wankomycyną nie wykazały przewagi w aspekcie skuteczności i tolerancji któregokolwiek z tych leków (13, 4). Niestety w ostatnich latach obserwuje się spadającą skuteczność metronidazolu w leczeniu zakażeń C. difficile stąd uzasadnione są poszukiwania innych metod leczenia (14).

– W Europie do leczenia zakażenia C. difficile rekomendowana jest także teikoplanina (2 x dziennie 100 mg, doustnie, przez 10 dni) i pochodne kwasu fusydowego. Obniżająca się skuteczność metronidazolu w leczeniu CDAD spowodowała coraz częstsze stosowanie pochodnych kwasu fusydowego jako alternatywnego leczenia. Kwas fusydowy podaje się w dawce 250 mg trzy razy dziennie, doustnie przez 7 dni. Wykazano, porównywalną do metronidazolu skuteczność leczniczą kwasu fusydowego w leczeniu pierwszych epizodów zakażenia C. difficile (15). Z badań wynika, że stosowanie kwasu fusydowego w monoterapii CDAD może odpowiadać za gwałtowną selekcję odpornych na kwas fusydowy szczepów C. difficile (16). Podawanie teikoplaniny (antybiotyk glykopeptydowy) 200 mg/dobę, było podobnie skuteczne w leczeniu CDAD jak 2000 mg wankomycyny (17).

– W związku z występującą opornością C. difficile na metronidazol (w ok. 6,3% przyp.) i na wankomycynę (w ok. 3,1% przyp) (18, 19) z nowszych leków rekomendowane są:

? nitazoxanid (nitrothiazolid) aktywny w stosunku do bakterii bezwzględnie beztlenowych (dawka dobowa 2 x 500 mg przez 10 dni). Nitazoxamid jest nitrothiazolidem, który skutecznie zwalcza zakażenia pasożytnicze jelit, takie jak cryptosporidiosis i giardiasis przez blokowanie metabolizmu beztlenowego w eukariocytach, ale także hamuje rozwój C. difficile. Wykazano, że nitazoxanid jest co najmniej tak skuteczny jak metronidazol w leczeniu zakażeń wywołanych przez C. difficile (20);

? ramoplanina (nowy lipoglikodepsipeptyd) zalecany także do leczenia zakażeń VRE (vancomycino-resistant enteroccocus) (19);

? rifaximin i inne preparaty wchodzące w skład grupy rifamycyny hamują syntezę białka w bakteriach poprzez wiązanie się z RpoB, podjednostką beta-polymerazy RNA (21, 22). Rifaximin – niewchłanialny w przewodzie pokarmowym antybiotyk w dawce 1200 mg/dobę podawany przez 14 dni, a nastepnie w dawce 600 mg/dobe przez kolejne 14 dni był skuteczny w leczeniu CDAD i w zapobieganiu nawrotom zakażenia (23).

3. Postępowanie w powikłanych przypadkach:

– niemożność stosowania leków doustnie: zaleca się metronidazol dożylnie (500 mg x 4 dziennie) i wankomycynę (500 mg x 4 dziennie) doodbytniczo lub poprzez zgłębnik nosowo-żołądkowy;

– w ciężkich postaciach choroby, jeśli metronidazol i wankomycyna okazują się mało skuteczne, zaleca się podawanie dożylne tygecycliny w dawce nasycającej 100 mg, a następnie 2 x dziennie po 50 mg przez okres 7-24 dni (24);

– w ciężkich i opornych na leczenie farmakologiczne postaciach choroby należy wcześnie rozważyć leczenie operacyjne (kolektomia z ileostomią), szczególnie jeśli leukocytoza przekracza 20 000/mm³, są objawy niewydolności nerek, wstrząsu septycznego lub niewydolności wielonarządowej. Wskazaniami do kolektomii są: objawy rozlanego zapalenia otrzewnej, podejrzenie przedziurawienia jelita, przedłużająca się sepsa. Kolektomię należy rozważyć wcześniej u chorych w podeszłym wieku i z upośledzoną odpornością (7). Kolektomię powinno się wykonać zanim mleczany w surowicy krwi przekroczą wartość 5 mmoli/l. Nie należy długo wahać się z wykonaniem kolektomii w myśl zasady J. Golighera: „Save the life not the colon” (Ratuj chorego, a nie okrężnicę).

1. Zaleca się doustne podawanie pałeczek kwasu mlekowego, saccharomyces boulardii (250 mg 2 x dziennie przez 4-6 tygodni).

2. Probiotyki jak Lactobacillus rhamnosus, Saccharomyces boulardii podawane razem z wankomycyną zmniejszają częstość nawrotów zakażenia C. diffcile z 50 do 16% (25).

3. Tolevamer (jest to rozpuszczalny, anionowy polimer o ciężarze molekularnym powyżej 400 kDa) wiąże niekowalentnie toksyny A i B C. diffcile). Lek podawany doustnie w dawce 3 g/dobę eliminuje biegunki u 67% chorych a w dawce 6 g/dobę odpowiednio u 83% chorych (26).

4. Wymienne żywice anionowe jak cholestyramina podawana doustnie (4,0 gramy x 3 dziennie).

5. 30-50 gramów stolca pobranego od zdrowego osobnika rozcieńczonego w roztworze fizjologicznym soli kuchennej pować doodbytniczo lub przez zgłębnik nosowo-żołądkowy.

6. Dożylne podanie immunoglobuliny w dawce 400 mg/kg wagi ciała. Dawka taka może być powtórzona po 3 tygodniach (2). Nie powinno podawać się razem wankomycyny z lactobacillus (wankomycyna zabija pałeczki kwasu mlekowego) lub wankomycyny z cholestyraminą (cholestyramina wiąże wankomycynę) (5).

7. W leczeniu nawracających zakażeń C. difficile podjęto próby stosowania czynnego uodparniania chorych poprzez podawanie szczepionki zawierającej toksyn A i B. Po szczepieniu wykazano wzrost poziomu przeciwciał IgG antitoxins A i B. Wyniki prac wykazały skuteczność szczepienia przeciwko C.difficile i jego toksynom, ale wymaga to sprawdzenia w dużych, kontrolowanych i randomizowanych próbach klinicznych (27).

Nadzór nad rozprzestrzenianiem się choroby C. difficile (Infection control) polega m.in. na:

– umieszczeniu chorego w jednoosobowym pokoju z łazienką,

– ograniczeniu kontaktów chorego z członkami rodziny i odwiedzającymi,

– codziennej dezynfekcji pomieszczenia, podłogi itp. roztworem podchlorynu wapnia w rozcieńczeniu 1:10,

– unikaniu stosowania elektronicznego, wspólnego dla wielu chorych termometru doodbytniczego; zalecać stosowanie termometrów jednorazowych,

– używaniu do mycia rąk i wody, a nie środkow antyseptycznych na bazie alkoholu, ponieważ zarodniki C. difficile przeżywają obecność alkoholu.

Próby zapobiegania zakażeniu C. difficile poprzez profilaktyczne stosowanie metronidazolu lub wankomycyny nie są zalecane, ponieważ zwiększają częstość przenoszenia zakażenia.

Niektórzy chorzy z ciężką, piorunującą postacią choroby (niedrożność jelit, zapalenie rozlane otrzewnej, wstrząs septyczny) niepoddającej się leczeniu zachowawczemu, wymagają w pewnym okresie choroby pilnej kolektomii. Na szczęście liczba takich chorych jest niewielka i wynosi ok. 3% chorych na CDAD. Objawami wskazującymi na ryzyko rozwoju postaci piorunującej zakażenia C. difficile są: silne bóle brzucha, duże wzdęcie brzucha, hipotensja i tachykardia, wysoka leukocytoza, wysoka zawartość mleczanów w surowicy krwi (powyżej 2,2 mmol/l), znacznie podwyższone C-RP, stosowanie IPP, choroby towarzyszące jak cukrzyca, mocznica (28). Śmiertelność okołooperacyjna po kolektomii wykonanej u chorych z postacią piorunującą wynosi ok. 32-50%.

U 20-30% chorych po zakończonym leczeniu w okresie 3-21 dni może wystąpić nawrót zakażenia tym samym lub innym szczepem C.ddifficile. Stosowanie inhibitorów pompy protonowej zwiększa ryzyko nawrotu zakażenia z 4,8% (bez IPP) do 47,6% (w grupie chorych zażywających IPP) (29). Wykazano, że obecność wyrostka robaczkowego chroni chorego przed nawrotem zakażenia C. difficile (30). Pierwszy nawrót choroby należy leczyć tak jak podano powyżej, zaczynając od stosowania metronidazolu. W przypadku drugiego nawrotu zaleca się leczenie wankomycyną (125 mg x 4/dobę) z rifampicyną (2 x dziennie po 300 mg) przez okres 10-14 dni. Jeśli wystąpi trzeci nawrót, to leczenie wankomycyna należy kontynuować przez okres 6 tygodni w zmniejszających się dawkach leku (11). Nawroty zakażenia wiążą się prawdopodobnie z niedostatecznym wytwarzaniem przeciwciał przeciwko C. difficile. Dlatego też ważnymi są doniesienia o korzystnym, klinicznym stosowaniu ludzkich przeciwciał monoklonalnych skierowanych przeciwko toksynom A i B dodanych do metronidazolu lub wankomycyny. W porównaniu z grupą kontrolną częstość nawrotów zakażenia była znamiennie niższa w grupie chorych leczonych przeciwciałami monoklonalnymi (7 versus 25%) (31).

1. Postać łagodna – łagodna biegunka, bez objawów ogólnych choroby, leukocytoza < 15 000/mm³, kreatynina w surowicy < 1,5 mg% – metronidazol 250 mg 4 x dziennie albo 500 mg 3 x dziennie przez 10 dni.

2. Postać umiarkowana – gorączka, nasilona biegunka, bóle brzucha, podwyższona leukocytoza): wankomycyna 125-500 mg doustnie 4 x dziennie przez 10 dni.

3. Postać ciężka – leukocytoza > 15 000/mm³, kreatynina > 1,5 mg%, niedrożność porażenna jelit, toxic megacolon, ciężkie odwodnienie lub objawy sepsy – podawanie wankomycyny do światła jelita grubego i rozważenie kolektomii.

4. Niemożność podawania doustnego leków: podawanie wankomycyny do światła przewodu pokarmowego poprzez zgłębnik nosowo-żołądkowy lub wlewki doodbytnicze i dożylne, podawanie metronidazolu.

Pierwszy nawrót:

– łagodne lub umiarkowane zakażenie:

metrodnidazol doustnie 500 mg x 3 dziennie przez 10-14 dni

– ciężkie zakażenie,brak skuteczności lub złe tolerowanie metronidazolu:

vancomycin w dawce 125 mg doustnie 4 x dziennie przez 10-14 dni.

Drugi nawrót:

– przedłużone podawanie wankomycyny w zmniejszających dawkach:

125 mg 4x dziennie przez 14 dni,

125 mg 2 x dziennie przez 7 dni,

125 mg raz dziennie przez 7 dni,

125 mg co drugi dzień przez 8 dni (4 dawki),

125 mg raz dziennie co trzy dni przez 15 dni (5 dawek).

Trzeci nawrót:

Wankomycyna w dawce 125 mg 4 x dziennie przez 14 dni stosowana łącznie z alternatywnymi metodami leczenia jak: immunoglobulina (400 mg/kg wagi ciała,dożylnie) podawana co trzy tygodnie, łącznie 2-3 dawki, rifampicyna (po zakończeniu leczenia wankomycyną) w dawce 400 mg dwa razy dziennie przez 14 dni, podawanie doodbytniczo niewielkiej ilości stolca pobranego od zdrowych osobników (doodbytniczo) (32).

Wzrost zużycia antybiotyków w polskich szpitalach zwiększa częstość występowania szczepów C. difficile. Są to często szczepy oporne na wiele obecnie stosowanych antybiotyków. Nabywanie przez te szczepy ruchomych elementów genetycznych, np. transpozonów, sprzyja zmianie epidemiologii zakażenia C. diffici- le oraz pojawieniu się nowych wielolekoopornych szczepów C. difficile. Najczęstszym szczepem C. difficile odpowiedzialnym za większość epidemii zakażenia jest szczep oznaczony symbolami BI/NAP1/027. Zakażenia C. difficile w ciągu ostatnich 5-10 lat coraz częściej występują, stają się coraz cięższe, coraz bardziej oporne na leczenie i coraz częściej nawracają. Zapadalność na zakażenie C. difficile wzrosła 4-krotnie a 10-krotnie w populacji osób po 65. r.ż.

Na zakończenie przedstawiam kilka informacji z rekomendacji z 2010 roku opracowanych przez Amerykańskie Towarzystwo Epidemiologii i Chorób Zakaźnych (33):

Badania bakteriologiczne stolca na obecność C. difficile i toksyn A i B powinny być wykonywane tylko u chorych z biegunką. Nie rekomenduje się wykonywania badań testowych stolca u chorych bezobjawowych. Posiew stolca jest najbardziej czułym testem diagnostycznym zakażenia C. difficile. Powtarzanie testów podczas tego samego epizodu biegunki nie jest uzasadnione. Testy oparte reakcji PCR (polymerase chain reaction) nie są jeszcze rekomendowane do powszechnego stosowania. Lekarze, pielęgniarki i wszyscy odwiedzający chorego z zakażeniem C. difficile powinni zakładać ochronne rękawiczki. Szczególnie ważną jest higiena rąk i konieczność częstego mycia rąk mydłem i wodą. Należy uczynić wiele wysiłku, aby zapobiec tzw. poziomej transmisji zakażenia poprzez izolację chorego, eliminację wspólnych termometrów, częste mycie powierzchni w pomieszczeniu, gdzie przebywa chory (mycie roztworem podchlorynu wapnia).

Należy ograniczyć stosowanie antybiotyków, a w szczególności cefalosporyn i klindamycyny.

Nie rekomenduje się stosowania aktualnie istniejących probiotyków w celu zapobiegania zakażeniu C. difficile.

W leczeniu należy uwzględnić następujące zalecenia:

1. odstawić dotychczas stosowane antybiotyki,

2. jeśli podejrzewa się zakażenie wywołane przez C. difficile, należy natychmiast rozpocząć celowane leczenie,

3. jeśli testy kałowe są negatywne, to decyzja o wstrzymaniu, rozpoczęciu lub kontynuowaniu leczenia powinna być podjęta indywidualnie dla każdego chorego,

4. unikać podawania leków antyperystaltycznych, ponieważ mogą one maskować objawy lub powodować tzw. megacolon toxicum,

5. metronidazol (3 x dziennie po 500 mg, doustnie przez 10-14 dni) jest leczeniem pierwszoplanowym w łagodnych i umiarkowanych postaciach zakażenia,

6. wankomycyna (125 mg 4 x dziennie, doustnie przez 10-14 dni) jest leczeniem pierwszoplanowym w ciężkiej postaci zakażenia,

7. wankomycyna podawana doustnie (lub przez zgłębnik żołądkowy) z metronidazolem lub bez metronidazolu podawanego dożylnie jest rekomendowana w leczeniu ciężkich ,powikłanych zakażeniach C. difficile. Schemat leczenia polega na podawaniu wankomycyny 500 mg x 4/dobę i 500 mg leku rozpuszczonego w 100 ml roztworu fizjologicznego soli kuchennej podawanej doodbytniczo co 6 godzin; metronidazol podaje się dożylnio w dawce 500 mg co 8 godzin.

8. Należy rozważyć wykonanie kolektomii z pozostawieniem odbytnicy i wykonaniem ileostomii u chorych w ciężkim stanie. Nie wolno dopuścić aby leukocytoza przekroczyła 50 000/mm³, a poziom mleczanów w surowicy krwi przekroczył 5 mmol/l, ponieważ chorzy operowani z takimi parametrami biochemicznymi obciążeni są bardzo wysoką śmiertelnością okołooperacyjną.

1. Clostridium diffcile jest najczęstszą przyczyną biegunek szpitalnych i występuje 7 razy częściej niż zakażenie MRSA.

2. Posiew próbki stolca na obecność C. difficile i testy enzymatyczne kału na obecność toksyn A i B są najlepszymi metodami rozpoznania zakażenia C. difficile (czułość ponad 75%).

3. Najważniejsze objawy kliniczne zakażenia to: objawy niedrożności porażennej jelit, zapalenia otrzewnej, objawy toxic megacolon, wodnisto-śluzowo-krwista biegunka,wysoka leukocytoza (> 20 000/mm³), hipoalbuminemia, obecność rzekomych błon w obrazie endoskopowym okrężnicy, wstrząs septyczny, bardzo ciężki stan ogólny chorych, konieczność kolektomii.

4. Czynniki ryzyka rozwoju zakażenia C. difficile to: hospitalizacja, podeszły wiek chorego, stosowanie antybiotyków (szczególnie cefalosporyny 3-, 4-generacji, flurochinolony, klindamycyna) operacje na przewodzie pokarmowym i procedury gastroenterologiczne.

5. W leczeniu najważniejsze to: natychmiastowe od- stawienie pierwotnego antybiotyku, podanie doustne metronidazolu, wankomycyny teikoplaniny, wyrównanie niedoborów wodno-elektrolitowych. W ciężkich przypadkach wczesne rozważenie kolektomii.

6. Jako postępowanie zapobiegające rozwojowi zakażenia C. difficile rekomenduje się zasady kontroli zakażeń szpitalnych i ścisłą kontrolę racjonalnej antybiotykoterapii.