Choroby układowe tkanki łącznej to niejednorodna grupa chorób o podłożu autoimmunologicznym, w przebiegu których, poza zmianami w układzie kostno-stawowym, dochodzi do zajęcia wielu innych układów i narządów. Powikłania płucne występują często, zwykle pojawiają się po rozpoczęciu wspólnych objawów, ale mogą być również pierwszą manifestacją choroby układowej. W przebiegu chorób układowych tkanki łącznej może dochodzić do zmian w zakresie wszystkich elementów układu oddechowego – drzewa oskrzelowego, miąższu płuc, naczyń, opłucnej, mięśni oddechowych. Częstotliwość, przebieg kliniczny, rokowanie i odpowiedź na leczenie zależą zarówno od typu zmian w układzie oddechowym, jak również od rodzaju choroby podstawowej. Chociaż choroba płuc często przyczynia się do zwiększenia śmiertelności w chorobach tkanki łącznej, to jej przebieg kliniczny może być bardzo zróżnicowany – od procesów gwałtownie postępujących, obarczonych wysoką śmiertelnością, do łagodnych, o wieloletnim przebiegu. Należy pamiętać, że do rozwoju choroby płuc może prowadzić również leczenie immunosupresyjne szeroko stosowane w układowych chorobach tkanki łącznej oraz jego powikłania.

W poniższym artykule przedstawione zostaną rodzaje zmian śródmiąższowych w płucach u chorych na reumatoidalne zapalenie stawów i toczeń rumieniowaty układowy.

Reumatoidalne zapalenie stawów to najczęstsza układowa choroba tkanki łącznej – dotyczy 1-2% populacji (1, 2), 2-3-krotnie częściej chorują kobiety, szczyt zachorowań przypada na 4-5 dekadę życia (3). U 50% chorych występują objawy pozastawowe, które dotyczą głównie skóry, oczu, serca i płuc. Powikłania płucne w przebiegu RZS są częste i w 10-20% przypadków przyczyniają się bezpośrednio do zgonu chorego (1, 4). Większość zmian w płucach pojawia się w ciągu pierwszych 5 lat trwania choroby, ale u 10-20% chorych zmiany w płucach wyprzedzają rozpoznanie RZS (1). Powikłania płucne częściej występują u mężczyzn, chociaż choroba podstawowa, jak wspomniano powyżej, zdecydowanie częściej dotyczy kobiet. Częstość występowania powikłań płucnych zależy od zastosowanych metod diagnostycznych, kryteriów użytych do postawienia diagnozy oraz charakteru badanej populacji.

Na podstawie objawów klinicznych i klasycznego badania radiologicznego klatki piersiowej zajęcie układu oddechowego można stwierdzić u 20% chorych na RZS, u 30-50%, jest rozpoznawane, jeśli jako metody diagnostycznej użyjemy TKWR płuc (tomografia komputerowa wysokiej rozdzielczości), a w badaniach autopsyjnych zmiany płucne stwierdza się u 70% pacjentów (4).

Zmiany opłucnowe oraz śródmiąższowe zapalenia płuc należą do najczęstszych powikłań płucnych RZS, ale w przebiegu choroby może dochodzić także do rozwoju zmian zapalnych w drzewie oskrzelowym, naczyniach płucnych oraz do powstawania swoistych dla RZS guzków reumatoidalnych.

Śródmiąższowe zapalenie płuc w RZS występuje częściej u mężczyzn, którzy mają jednocześnie inne objawy pozastawowe. Palenie tytoniu (>25 paczkolat), wysokie OB, niski hematokryt, kaszel oraz wieloletni przebieg choroby są istotnymi czynnikami predykcyjnymi rozwoju choroby śródmiąższowej płuc u chorych na RZS (5). Choroba zwykle rozwija się u osób z dodatnim czynnikiem reumatoidalnym (RF). W ścianach pęcherzyków oraz naczyniach płucnych znajdowane są złogi IgM-RF oraz IgG i IgA (6). Objawy kliniczne śródmiąższowego zapalenia płuc są niespecyficzne. Należą do nich suchy kaszel oraz postępująca duszność wysiłkowa, osłuchiwaniem u większości chorych stwierdza się trzeszczenia u podstawy obu płuc, palce pałeczkowate występują u 75% chorych w zaawansowanej postaci choroby (7). Na podstawie badania radiologicznego klatki piersiowej zmiany śródmiąższowe rozpoznaje się jedynie u 5% chorych. Typowo w radiogramach klatki piersiowej widoczne jest zmniejszenie objętości pól płucnych, wysokie ustawienie kopuł przepony oraz obecne są rozsiane zmiany siateczkowate i drobnoguzkowe (ryc. 1). Zdecydowanie lepszym, bardziej czułym narzędziem diagnostycznym jest tomografia komputerowa wysokiej rozdzielczości – pozwala na wczesne wykrycie zmian u 20-63% chorych, u których w klasycznym radiogramie klatki piersiowej zmiany są jeszcze niewidoczne. W obrazie TKWR spotyka się pogrubienie przegród międzyzrazikowych, obraz mlecznej szyby, w zaawansowanych postaciach obraz plastra miodu, rozstrzenie oskrzeli z pociągania oraz rozedmę (3) (ryc. 2). U 3% chorych bez objawów klinicznych choroby śródmiąższowej płuc, w badaniu TKWR płuc stwierdzane są obszary matowej szyby, u chorych z objawami klinicznymi – matowa szyba obecna jest w 26% przypadków, a w 23% obecny jest obraz plastra miodu (8).

Na podstawie rodzaju zmian w obrazie TKWR płuc można z dużym prawdopodobieństwem przewidzieć typ histologiczny śródmiąższowego zapalenia płuc. W przebiegu RZS najczęściej spotyka się UIP (zwykłe śródmiąższowe zapalenie płuc – usual interstitial pneumonia) (56%), u 33% chorych występuje NSIP (niespecyficzne śródmiąższowe zapalenie płuc – nonspecific interstitial pneumonia) i u ok. 11% chorych stwierdza się cechy organizującego się zapalenia płuc (OP – organising pneumonia) i zmian zapalnych w drogach oddechowych (9). Decydująca dla rozpoznania jest jak zawsze biopsja płuca, ale jeśli obraz radiologiczny jest charakterystyczny, nie trzeba jej wykonywać. Dla UIP typowe są obustronne podopłucnowe zmiany siateczkowate z lub bez obszarów plastra miodu, rozlane obszary matowej szyby dominują w obrazie NSIP (10). Płukanie oskrzelowo-pęcherzykowe (BAL – bronchoalveolar lavage) nie jest rutynowym badaniem diagnostycznym w rozpoznawaniu choroby śródmiąższowej płuc towarzyszącej RZS, jest natomiast niezwykle przydatne do wykluczenia powikłań infekcyjnych i procesów rozrostowych. Nieprawidłowy wynik BAL-u spotyka się u 52% chorych we wczesnym okresie choroby. Wzrost odsetka neutrofilów w BAL-u stwierdza się u chorych z klinicznie jawną chorobą środmiąższową płuc, zaś limfocytozę u 33% chorych z prawidłowym klasycznym radiogramem klatki piersiowej oraz prawidłowymi wynikami badań czynnościowych płuc (11, 12). W badaniach czynnościowych płuc typowo stwierdza się zaburzenia wentylacyjne typu restrykcyjnego ze zmniejszeniem całkowitej pojemności płuc (TLC – total lung capacity), pojemności życiowej (VC – vital capacity) oraz zdolności dyfuzyjnej płuc dla tlenku węgla (DLCO – diffusing lung capacity for carbon monoxide). Cechy restrykcji i obturacji jednocześnie spotyka się u chorych z obrazem organizującego się zapalenia płuc i rozstrzeniami oskrzeli. Obniżenie zdolności dyfuzyjnej płuc < 54% wartości należnej jest istotnym czynnikiem predykcyjnym progresji włóknienia płuc u chorych na RZS (13).

Włóknienie płuc w przebiegu RZS może mieć przebieg łagodny, stabilny lub postępujący i generalnie przebiega wolniej niż samoistne, zdarzają się jednak przypadki o przebiegu gwałtownym z rozwojem zespołu ostrej niewydolności oddechowej (ARDS – acute respiratory distress syndrome). Mediana przeżycia pacjentów chorych na RZS z towarzyszącą chorobą śródmiąższową płuc wynosi 5 lat. Chorzy z obrazem histologicznym odpowiadającym UIP żyją krócej od tych z innym niż UIP obrazem choroby śródmiąższowej płuc (mediana przeżycia 3,2 vs 6,6 lat) i podobnie długo do chorych z idiopatycznym śródmiąższowym zapaleniem płuc (14). Złymi czynnikami prognostycznymi jest obecność palców pałeczkowatych oraz obniżenie zdolności dyfuzyjnej płuc. W tej grupie chorych częściej dochodzi do rozwoju procesów rozrostowych w płucach (6).

Leczenie śródmiąższowego włóknienia płuc w przebiegu RZS jest empiryczne i podobnie jak we włóknieniu samoistnym polega na stosowaniu glikokortykosteroidów (prednizonu 0,5-1 mg/kg m.c. doustnie) w monoterapii lub w połączeniu z innymi lekami immunosupresyjnymi, tj. azatiopryna, cyklosporyna, metotreksat, cyklofosfamid i mykofenolan mofetilu (1, 3, 6, 15). Ostatnio pojawiają się pojedyncze doniesienia o skuteczności infliximabu w leczeniu choroby śródmiąższowej płuc związanej z RZS (16). Pacjenci z obrazem NSIP powinni być leczeni agresywnie, chorzy z obrazem organizującego się zapalenia płuc dobrze reagują na leczenie glikokortykosteroidami, a u chorych z obrazem UIP należy wcześnie rozważyć wskazania do transplantacji płuc (10).

Wiele leków stosowanych w terapii RZS może wywołać powikłania płucne. Podczas leczenia metotreksatem u 0,5-12% chorych dochodzi do rozwoju śródmiąższowego zapalenia płuc (1). Powikłanie to ma zwykle ostry początek z kaszlem, dusznością i gorączką. Może prowadzić do rozwoju niewydolności oddechowej i stanowić bezpośrednie zagrożenie życia. W badaniu radiologicznym klatki piersiowej widoczne są nacieki typu wypełnienia pęcherzyków płucnych i zmiany śródmiąższowe. W obrazie TKWR płuc stwierdza się rozległe obszary matowej szyby, zmiany drobnoguzkowe oraz umiarkowaną limfadenopatię. W diagnostyce pomocny jest BAL immunologiczny, w którym typowo stwierdza się limfocytozę, szczególnie ze wzrostem odsetka limfocytów CD4+. Zawsze należy wykluczyć zakażenie jako przyczynę choroby.

Nie wykazano korelacji pomiędzy kumulacyjną dawką leku a rozwojem powikłań płucnych, do których może dojść nawet w okresie do 4 miesięcy po zaprzestaniu leczenia metotreksatem. U chorych na metotreksatowe zapalenie płuc zawsze należy odstawić metotreksat, dobre wyniki leczenia obserwuje się podczas stosowania glikokortykosteroidów, azatiopryny i cyklofosfamidu (1, 6, 15).

Bardzo rzadko do rozwoju śródmiąższowego zapalenia płuc dochodzi podczas leczenia leflunomidem. Stwierdzono je u 0,02% pacjentów leczonych leflunomidem w Europie Zachodniej. W Japonii w 2003 r. opisano 16 przypadków choroby, co stanowiło 0,48% chorych z grupy 3360 leczonych pacjentów, w 5 przypadkach choroba zakończyła się zgonem (0,15%) (15). W ostatnich latach pojawiają się doniesienia o rozwoju choroby śródmiąższowej płuc u chorych leczonych inhibitorami TNF-alfa – infliksimabem, etanerceptem, i adalimumabem (3, 15) (ryc. 3, 4).

SLE to przewlekła wielonarządowa choroba tkanki łącznej o podłożu autoimmunologicznym przebiegająca z okresami zaostrzeń i remisji, która dotyczy przeważnie kobiet w wieku rozrodczym. Chorobowość wśród kobiet rasy białej w wieku 15-44 lata wynosi 18,3-40/100 000, dla kobiet rasy czarnej jest dwukrotnie wyższa. Generalnie kobiety chorują 6-10 razy częściej niż mężczyźni (17). Do zajęcia układu oddechowego w przebiegu choroby dochodzi bardzo często, częściej u mężczyzn niż u kobiet (18). Objawy kliniczne można obserwować u 38-89% chorych, w zależności od użytych metod diagnostycznych oraz przyjętych kryteriów zmian w układzie oddechowym, w badaniach autopsyjnych zmiany w układzie oddechowym obserwowane są nawet u 97,8% chorych (19, 20).

Zmiany płucne w SLE, po raz pierwszy opisane przez Sir Williama Oslera w 1904 r. (21), mogą dotyczyć wszystkich jego elementów, a więc opłucnej, miąższu płuc, dróg oddechowych, naczyń i mięśni oddechowych. Zwykle spowodowane są zaburzeniami immunologicznymi i odkładaniem się kompleksów immunologicznych (zapalenie opłucnej, ostre i przewlekłe śródmiąższowe zapalenie płuc, zapalenie naczyń i krwawienie do pęcherzyków płucnych, dysfunkcja mięśni oddechowych) oraz obecnością antykoagulantu tocznia i przeciwciał antykardiolipinowych (zakrzepica i zatorowość płucna oraz nadciśnienie płucne). Nie należy zapominać, że objawy płucne mogą pojawić się jako następstwo zajęcia innych narządów w przebiegu choroby, np. płyn w opłucnej spowodowany niewydolnością nerek czy układu krążenia, a także jako konsekwencja zakażeń spowodowanych leczeniem immunosupresyjnym lub jako powikłania polekowe. Zajęcie układu oddechowego jest złym czynnikiem prognostycznym i obarczone jest zwiększoną śmiertelnością (22).

– ostre toczniowe zapalenie płuc,

– przewlekłe śródmiąższowe zapalenie płuc,

– rozlane krwawienie pęcherzykowe.

Ostre toczniowe zapalenie płuc występuje u 1-12% chorych na SLE, w ok. 50% przypadków jest jego pierwszym objawem, ale może wystąpić również nieco później, zwykle kilka lat po rozpoznaniu SLE. Najczęściej chorują młode kobiety w okresie poporodowym. Choroba obarczona jest wysoką śmiertelnością sięgającą nawet 50%. U większości chorych stwierdza się podwyższone miano autoprzeciwciał przeciwko dwuniciowemu DNA (anty-dsDNA) (18, 23).

Kliniczna manifestacja ostrego toczniowego zapalenia płuc nie jest specyficzna. Objawy, tj. duszność, kaszel, gorączka, bóle opłucnowe, czasami krwioplucie, tachypnoe, tachykardia, sinica, przypominają infekcyjne zapalenie płuc z szybko postępującą niewydolnością oddechową. Często współistnieją inne objawy zaostrzenia SLE – zmiany skórne, bóle i obrzęk stawów, zapalenie kłębuszków nerkowych. Badania radiologiczne klatki piersiowej (radiogram i tomografia komputerowa) pokazują jedno- lub obustronne drobnoplamiste zacienienia typu wypełnienia pęcherzykowego, miejscami zlewające się w większe obszary oraz obustronnie obszary matowej szyby, przeważnie zlokalizowane w polach dolnych płuc, ale mogą obejmować również całe pola płucne, zwykle towarzyszy im też niewielka ilość płynu w jamie opłucnowej (18, 24). W badaniu gazometrycznym stwierdza się hipoksemię i hipokapnię, a w badaniach czynnościowych płuc cechy restrykcji ze znacznym upośledzeniem zdolności dyfuzyjnej płuc. Przebieg kliniczny często przypomina ARDS. Zwiększony odsetek eozynofilów i neutrofilów w BAL-u immunologicznym jest niekorzystnym czynnikiem rokowniczym (23). W badaniu histopatologicznym wycinków płuc obserwuje się uszkodzenie ściany pęcherzyków płucnych i ich martwicę, obrzęk pęcherzyków płucnych, błony szkliste, nacieki z komórek zapalnych jednojądrowych, krwawienie pęcherzykowe, zapalenie i zakrzepicę naczyń płucnych, czasami depozyty immunoglobulin i składników dopełniacza widoczne w mikroskopie elektronowym (18, 25).

Ponieważ kliniczno-radiologiczny obraz ostrego toczniowego zapalenia płuc jest absolutnie nieswoisty i może sugerować infekcyjne zapalenie płuc, krwawienie pęcherzykowe, zatorowość płucną, kardiogenny i niekardiogenny obrzęk płuc, konieczna jest szybka i skuteczna diagnostyka różnicowa, w tym posiewy krwi i plwociny, bronchoskopia i ewentualnie biopsja płuca w celu wykluczenia podłoża infekcyjnego choroby (zakażenia bakteryjne, wirusowe, grzybicze). Wynika to z konieczności szybkiego wdrożenia leczenia wysokimi dawkami glikokortykosteroidów systemowych (prednizon 1-2 mg/kg m.c.), włącznie z pulsami metylprednizolonu 1 g iv. przez 3 dni dożylnie, z kontynuacją leczenia prednizonem doustnie w dawce 1 mg/kg m./c. U chorych z niedostateczną odpowiedzią na glikokortykosteroidy stosuje się inne leki immunosupresyjne, najczęściej cyklofosfamid (dożylnie lub doustnie), rzadziej azatioprynę, metotreksat, leflunomid i mykofenolan mofetilu oraz rituximab u chorych z nawrotową postacią choroby (oczywiście w połączeniu z innymi lekami immunosupresyjnymi). U chorych ze złą odpowiedzią na powyższe leczenie stosuje się plazmaferezę lub wlewy immunoglobulin. Należy pamiętać o szybkim wdrożeniu i stosowaniu empirycznej antybiotykoterapii do czasu definitywnego wykluczenia infekcyjnego podłoża choroby (17, 18, 23, 24, 26, 27, 28).

Przewlekłe śródmiąższowe zapalenie płuc w postaci jawnej klinicznie występuje u 3-13% chorych na SLE i zwykle ma łagodny przebieg (25). Choroba najczęściej dotyczy pacjentów z wieloletnim przebiegiem choroby i może być powikłaniem ostrego śródmiąższowego toczniowego zapalenia płuc lub krwawienia pęcherzykowego. Niektórzy autorzy sugerują związek pomiędzy rozwojem zmian śródmiąższowych w płucach a obecnością przeciwciał anty-SSA (Ro) – stwierdzono je u 81% chorych z przewlekłą chorobą śródmiąższową płuc w porównaniu do 38% wszystkich chorych na SLE w badanej grupie (29). W początkowym okresie choroby radiogram klatki piersiowej może przedstawiać się prawidłowo. Przy zastosowaniu tomografii komputerowej wysokiej rozdzielczości wykazano zmiany w tkance śródmiąższowej płuc u 30-38% pacjentów (30), a nieprawidłowe wyniki badań czynnościowych układu oddechowego u 50% chorych z nieprawidłowym TKWR płuc (31, 32). Zmiany w TKWR nie korelowały z zaburzeniami w badaniach czynnościowych. Objawy przewlekłej śródmiąższowej choroby płuc w SLE nie różnią się od tych występujących w innych chorobach tkanki łącznej, a także w samoistnym włóknieniu płuc, i obejmują narastającą duszność wysiłkową, obniżenie tolerancji wysiłku, nieproduktywny kaszel, bóle opłucnowe. W badaniu przedmiotowym stwierdza się tachykardię, tachypnoe, obustronne trzeszczenia u podstawy płuc, rzadziej palce pałeczkowate i sinicę (33). W gazometrii występuje hipoksemia i normo- lub hipokapnia. Jak wspomniano powyżej, zastosowanie tomografii komputerowej wysokiej rozdzielczości pozwala na wczesne wykrycie zmian u ok. 30% chorych z prawidłowym obrazem klatki piersiowej w klasycznym radiogramie. W początkowych stadiach choroby stwierdza się pogrubienie przegród międzyzrazikowych, zmiany typu mlecznej szyby oraz torbiele podopłucnowe, w miarę upływu czasu pojawiają się zmiany pasemkowato-siateczkowate w przypodstawnych częściach płuc oraz dochodzi do zmniejszenia się objętości pól płucnych, a w zaawansowanych postaciach choroby w obrazie TKWR płuc dominują obszary plastra miodu (30, 32, 34) (ryc. 5, 6).

W badaniach czynnościowych płuc obserwujemy upośledzenie zdolności dyfuzyjnej płuc zwykle łagodne lub umiarkowane z towarzyszącymi lub nie zaburzeniami wentylacyjnymi o charakterze restrykcyjnym (35). W składzie popłuczyn oskrzelowo-pęcherzykowych dominują limfocyty, czasami neutrofile i eozynofile, zwiększona jest pleocytoza, podwyższone jest stężenie immunoglobulin i kompleksów immunologicznych (36). Histopatologiczny obraz choroby śródmiąższowej płuc w toczniu nie jest charakterystyczny, można spotkać obrazy typowe dla UIP, NSIP, LIP (limfocytowe śródmiąższowe zapalenie płuc – lymphocytic interstitial pneumonia), OP oraz zarostowego zapalenia oskrzelików (22, 37). Rokowanie jest zróżnicowane i zależy od stopnia zaburzeń czynnościowych oraz rodzaju zmian w obrazie tomokomputerowym. W leczeniu stosuje się glikokortykosteroidy, ewentualnie w połączeniu z innymi lekami immunosupresyjnymi, najczęściej cyklofosfamidem lub azatiopryną. W ostatnich latach pojawiły się doniesienia o skuteczności mykofenolanu mofetilu i metotreksatu, a nawet rituximabu (zwłaszcza u chorych z obrazem LIP) w leczeniu choroby śródmiąższowej płuc u chorych na SLE (17, 20, 38).

Rozlane krwawienie pęcherzykowe jest rzadką, ale ciężką manifestacją SLE. Występuje u 1-5% chorych i obarczone jest śmiertelnością rzędu 50-90% (39, 40). Zwykle występuje u młodych chorych z wieloletnim przebiegiem choroby, ale nawet u 20% pacjentów może być pierwszym jej objawem. W obrazie klinicznym dominuje duszność, kaszel, gorączka, u 50% chorych pojawia się krwioplucie (jego brak nie wyklucza krwawienia pęcherzykowego) lub objawy kłębuszkowego zapalenia nerek, tachypnoe, tachykardia (39). W badaniach laboratoryjnych zwraca uwagę postępująca niedokrwistość i hipoksemia. W obrazie radiologicznym klatki piersiowej zmiany nie są swoiste – pojawiają się obustronne nacieki o typie wypełnienia pęcherzyków płucnych. Patogeneza choroby nie jest dobrze poznana, zwykle towarzyszy uogólnionemu zaostrzeniu SLE i wiąże się z nasiloną depozycją złogów immunoglobulin i kompleksów immunologicznych m.in. w ścianach naczyń płucnych. Podnoszona jest rola czynników infekcyjnych w wywoływaniu krwawienia pęcherzykowego w toczniu, w tym wirusów Herpes Simplex i CMV oraz bakterii Legionella pneumophila i Staphylococcus aureus (24). Obraz histopatologiczny również nie jest swoisty, dominuje obraz rozlanego uszkodzenia pęcherzyków płucnych z tworzeniem błon szklistych, nasilonym zapaleniem naczyń włosowatych i obecnością mikrozakrzepów w naczyniach krwionośnych. Zwykle ciężki stan chorych i możliwość ciężkich powikłań zabiegu nie pozwalają na wykonanie otwartej lub przezoskrzelowej biopsji płuca.

Bardzo pomocne w rozpoznaniu choroby jest stwierdzenie > 20% makrofagów obładowanych hemosyderyną lub świeżych krwinek czerwonych w materiale z płukania oskrzelowo-pęcherzykowego. BAL pomaga również wykluczyć podłoże infekcyjne choroby. U 1/3 pacjentów stwierdza się jednocześnie zakażenie bakteryjne, wirusowe lub grzybicze, co zdecydowanie pogarsza rokowanie (25). Typowy dla krwawienia pęcherzykowego jest wzrost DLCO > 30% wartości wyjściowej dla danego pacjenta lub DLCO > 130% wartości należnej – badanie musi być wykonane do 48 godzin od wystąpienia pierwszych objawów choroby, co związane jest z gromadzeniem się hemoglobiny w pęcherzykach płucnych (39, 41). Badanie, chociaż bardzo przydatne, jest również trudne do przeprowadzenia z uwagi na ciężki stan chorych.

W leczeniu rozlanego krwawienia pęcherzykowego stosuje się wysokie dawki glikokortykosteroidów systemowych, w tym pulsy z metylprednizolonu w połączeniu z innymi lekami immunosupresyjnymi, przede wszystkim cyklofosfamidem iv., rzadziej azatiopryną lub metotreksatem. Do czasu wykluczenia czynnika infekcyjnego należy stosować empiryczną antybiotykoterapię. W ciężkich, opornych na powyższe leczenie przypadkach, zaleca się plazmaferezę (17, 24, 39).

Zmiany śródmiąższowe w płucach są częstym i poważnym powikłaniem chorób układowych tkanki łącznej. U każdego chorego na początku zachorowania i potem okresowo w zależności od występujących objawów klinicznych, ale również u pacjentów bez objawów sugerujących zajęcie układu oddechowego w przebiegu choroby, wskazana jest ocena układu oddechowego, w szczególności wykonanie badań czynnościowych (określenie TLC, VC i DLCO, wykonanie gazometrii oraz testu 6 min chodu) i obrazowych klatki piersiowej – złotym standardem jest w tym wypadku tomografia komputerowa wysokiej rozdzielczości. Pomocne w diagnostyce jest również określenie składu komórkowego popłuczyn oskrzelowo-pęcherzykowych oraz badanie histopatologiczne fragmentów płuca, przy pomocy których można określić aktywność toczącego się procesu zapalnego w płucach oraz prognozować przebieg choroby. Wczesne wykrycie zmian zwiększa szanse na wdrożenie odpowiedniego i skutecznego leczenia, a w razie potrzeby wczesne zakwalifikowanie chorych do transplantacji płuca. Zawsze należy pamiętać o przeprowadzeniu wnikliwej diagnostyki różnicowej zmian śródmiąższowych w płucach i wykluczeniu zmian polekowych, zakażeń i nowotworów. U każdego pacjenta z obecnością zmian śródmiąższowych w płucach należy wykonać badania w kierunku układowej choroby tkanki łącznej – u ok. 15% chorych diagnoza wypada pozytywnie.