Udar niedokrwienny mózgu zajmuje jedno z głównych miejsc pośród chorób osób dorosłych i stanowi trzecią przyczynę zgonów na Świecie po zawałach serca i nowotworach. W kategorii przyczyn niepełnosprawności i wielkości nakładów finansowych na leczenie, udary niedokrwienne zajmują drugie miejsce. Około 15-25% przyczyn udarów niedokrwiennych to zwężenia tętnic szyjnych w odcinkach przedczaszkowych, przeważnie o podłożu miażdżycowym. Według danych z USA oznacza to około 150-200 tysięcy nowych chorych z objawowymi zwężeniami tętnic szyjnych rocznie, którzy wymagają leczenie w celu zapobiegania udarowi dokonanemu. W ciągu ostatnich 20 lat, dzięki wielu badaniom klinicznym udowodniono skuteczność zapobiegania udarom niedokrwiennym, przy zastosowaniu leczenia chirurgicznego. Wykazano, że endarterektomia szyjna pozwala znacząco zmniejszyć ilość udarów dokonanych u chorych objawowych ze zwężeniami 70% i u chorych bezobjawowych z 80% zwężeniami tętnic szyjnych w stosunku do farmakologicznego leczenia zachowawczego (1-3).

Pierwsze zabiegi stentowania tętnic szyjnych wykonano w roku 1984 (Klaus Miathias i wsp.) u chorych, których z różnych przyczyn nie zakwalifikowano do endarterektomii. Od tamtej pory systematycznie pojawiają się dane z licznych badań randomizowanych i rejestrów klinicznych, dotyczące porównawczych wyników i powikłań metody otwartej i wewnątrznaczyniowej. Oceniając powodzenie techniczne i powikłania neurologiczne okresu okołozabiegowego i w odległych obserwacjach 12-36-miesięcznych, stwierdzono, że wyniki endarterektomii chirurgicznej i stentowania kształtują się na podobnym poziomie. W badaniu CREST skumulowany współczynnik zgonu i udaru wyniósł dla obu metod ok. 5% w okresie okołozabiegowym i ok. 7% w obserwacji 24-miesięcznej – obie metody leczenia zabiegowego są zatem równorzędne i komplementarne w ośrodkach o podobnym zaawansowaniu technicznym (4-6).

Zwrócono jednocześnie uwagę, że bezpośredni wpływ na całościowy wynik leczenia mają takie czynniki jak kwalifikacja chorych (np. chorzy wysokiego ryzyka) oraz doświadczenie operatorów. Oceniając wyniki zabiegów stentowania udowodniono przede wszystkim niekorzystny wpływ wstępnego okresu uczenia się (w okresie okołozabiegowym) i możliwość nawrotu zwężenia w stencie (w obserwacji odległej). Wykazano także wyraźne korzyści przy stentowaniu nawrotowych zwężeń pooperacyjnych, zwężeń po radioterapii i u chorych ze zwiększonym ryzykiem operacji otwartej, zwłaszcza z obciążeniami kardiologicznymi (7, 8).

Doniesienia ostatnich lat, zwłaszcza rejestry z ośrodków o dużym doświadczeniu wykazały, że wyniki CAS mogą być nawet lepsze niż te wynikające z dużych badań randomizowanych (szczególnie dla chorych objawowych) – skumulowany współczynnik udarów i zgonów może wynosić 2,2-4,8% przy ogólnie akceptowanych powikłaniach całkowitych udrażniania (oboma metodami) tętnic szyjnych na poziomie 6% (9-12).

Celem niniejszej pracy jest przedstawienie własnych wyników stenowania tętnic szyjnych, czyli danych rejestru ośrodka lubelskiego z prospektywnych badań w okresie 15 lat. Oceniano przede wszystkim powodzenie techniczne i powikłania neurologiczne w okresie okołozabiegowym i długoterminowej obserwacji.

W okresie 15 lat (1996-2011) wykonano 1200 zabiegów stentowania tętnic szyjnych u 1115 chorych (u 85 chorych obustronnie – 7,6%). W grupie badanej było 405 kobiet (36,3%) i 710 mężczyzn (63,7%) w wieku od 48 do 91 – średnio 67 lat.

Zabiegi stentowania wykonywano jedynie w przypadkach zwężeń tętnic szyjnych wewnętrznych większych lub równych 70%, nie leczono zwężeń mniejszego stopnia. Ocena stopnia zwężenia pochodziła z wyjściowych badań dopplerowskich (u wszystkich chorych) lub dodatkowo z badań angio-TK i/lub angio-MR (około 25% chorych). Ostateczne pomiary zwężenia wykonywano w trakcie wstępnej arteriografii, jednoczasowo przed planowanym zabiegiem stentowania. W 12 przypadkach odstąpiono od planowanego zabiegu, gdy u chorych bezobjawowych nie potwierdzono w arteriografii zwężeń istotnych hemodynamicznie > 70-80%. U 952 (85,4%) chorych zwężenia tętnic szyjnych wewnętrznych miały podłoże miażdżycowe, u 131 (11,7%) były to zwężenia pooperacyjne. Zwężenia u 27 (2,4%) chorych były związane z przebytą radioterapią tkanek szyi, a w 5 (0,5%) niepewnych przypadkach podejrzewano zmiany o typie zapalnym lub dysplazji włóknisto-mięśniowej.

W grupie badanej u 1026 (92%) chorych stwierdzono obecność objawów neurologicznych niedokrwienia mózgu. W grupie 264 (23,7%) chorych (do roku 2002) obecność objawów ustalił niezależny neurolog, co potwierdził odpowiednim wpisem do dokumentacji medycznej. Od października 2002 roku wprowadzono rygorystyczny program kwalifikacji chorych do udrażniania tętnic szyjnych, ewidentne objawy neurologiczne wykryto u 762 (68,3%) chorych – wszystkich poddano skrupulatnej obserwacji neurologicznej wraz z dopplerowskim badaniem przezczaszkowym (TCD) i oceną badań obrazowych mózgu. Ostatecznej kwalifikacji do udrożnienia z wyborem metody (CEA lub CAS) dokonywano w trakcie wspólnego (neurolog, chirurg naczyniowy, radiolog zabiegowy) konsylium po przeanalizowaniu wszystkich danych diagnostycznych u każdego chorego z osobna.

Grupa chorych bezobjawowych stanowiła niewielki odsetek leczonej grupy – 89 chorych (8%) – wszyscy ze zwężeniami > 70%. Wśród nich dominowali chorzy przed planowanymi operacjami pomostowania wieńcowego (CABG) – 69 (6,2%). Było także 9 (0,8%) chorych przed planowymi operacjami wszczepienia rozwidlonej protezy aortalno-biodrowej i 4 (0,4%) chorych czekających na operację resekcji raka jelita grubego. U pozostałych 7 (0,6%) chorych bezobjawowych wykonano zabiegi stentowania zwężeń krytycznych (rzędu 90%), gdy stwierdzono wyraźne cechy stępienia przepływu krwi w tętnicach wewnątrzmózgowych w badaniu TCD z jednoczesną niewydolnością koła tętniczego mózgu. U 31 chorych bezobjawowych, zaburzenia ukrwienia mózgu potwierdzono dodatkowo badaniami perfuzyjnymi TK.

Dane dotyczące obciążeń innymi chorobami i czynnikami ryzyka umieszczono w tabeli 1. Biorąc pod uwagę liczne obciążenia innymi schorzeniami (zwłaszcza chorobami serca), 552 chorych (49,5%) ze zwężeniami jednostronnymi oceniono jako grupę zwiększonego ryzyka operacji otwartej. Do tej grupy dołączono 216 (19,4%) chorych z niedrożnością tętnicy szyjnej wewnętrznej po stronie przeciwnej do leczonego zwężenia, 69 (6,2%) chorych z obustronnymi, istotnymi hemodynamicznie (> 70%) zwężeniami tętnic szyjnych wewnętrznych oraz 28 (2,5 %) chorych po próbie operacji, gdy po klemowaniu tętnicy wystąpiły nagłe objawy niedokrwienia. W sumie grupa określona mianem wysokiego ryzyka operacji liczyła 865 (77,6%) chorych, czyli razem 924 (77%) zabiegów, w tym 59 chorych stenowanych obustronnie.

U wszystkich chorych wdrażano standardowe leczenie przeciwpłytkowe przed zabiegiem: 75 mg ASA dziennie oraz 250 mg ticlopidyny lub (od roku 2006) 75 mg clopidogrelu dziennie, co najmniej 3 dni przed zabiegiem. U chorych wcześniej nie leczonych tymi lekami stosowano odpowiednio zwiększone dawki nasycające w dniu zabiegu. Ponadto, u chorych leczonych z powodu nadciśnienia tętniczego modyfikowano leczenie, aby wartości ciśnienia skurczowego oscylowały w granicach 140-150 mmHg. W trakcie zabiegów wszystkim podawano 5000 IU heparyny.

Wszystkie zabiegi wykonywano w znieczuleniu miejscowym. Podstawowym dostępem naczyniowym było nakłucie tętnicy udowej w pachwinie – 1188 (99,0%), w 4 przypadkach (0,33%) zabiegi wykonano z dostępu pachowego, a w pozostałych 8 (0,66%), stentowanie wykonano z bezpośredniego nakłucia tętnicy szyjnej wspólnej po uprzednim jej chirurgicznym wyłonieniu.

Rutynowo stosowano niejonowe środki cieniujące: w latach 1996-2000 Omnipaque 350, a od roku 2001 – Visipaque 320 (oba środki – GE Healthcare Bio-Sciences). Wyjściową arteriografię zwężonej tętnicy szyjnej wewnętrznej (planowanej do stentowania) wykonywano najczęściej cewnikiem 5F typu Headhunter w dwóch typowych projekcjach (w projekcji p-a z objęciem tętnic wewnątrzmózgowych). Arteriografie pozostałych tętnic domózgowych wykonywano jedynie wtedy, gdy istniały wątpliwości (np. co do wydolności koła tętniczego) po wcześniejszych nieinwazyjnych badaniach obrazowych – około 10-15% wszystkich zabiegów. Następnie po sztywnym prowadniku typu Amplatz 260 cm (Cook Inc.) wprowadzano do tętnicy szyjnej wspólnej poniżej zwężenia zbrojoną śluzę naczyniową, 90 cm, typu Shuttle Flexor (Cook Inc.) o średnicy 6F.

U znaczącej większości leczonych chorych zabiegi stentowania wykonano z zastosowaniem neuroprotekcji (tab. 2) – w 1147 (95,6%) zabiegach użyto prowadników z filtrami. W większości zabiegów (ok. 70%) pierwszym etapem było wstępne poszerzenie zwężenia balonem o średnicy 3 mm i długości 30 mm. Następnie implantowano stent – najczęściej (ok. 85%) krzyżując podział szyjny, znacznie rzadziej (ok. 15%), zwłaszcza w przypadku zwężeń pooperacyjnych, wprowadzano krótki stent do tętnicy szyjnej wewnętrznej powyżej podziału szyjnego. Stenty doprężano balonem (modelowano) niemal we wszystkich przypadkach – stosowano balony o maksymalnej średnicy 5 mm. Aby zapobiegać reakcji z baroreceptorów zatoki szyjnej podawano 1 mg atropiny przed poszerzaniem zwężenia – często w dwóch dawkach po 0,5 mg – przed wstępnym poszerzaniem zwężenia i przed ostatecznym modelowaniem stentu.

Po zabiegach wszystkim chorym zaleca się farmakoterapię przeciwpłytkową – przez 3 miesiące dwa leki: ASA 75 mg dziennie oraz ticlopidyna 250 mg lub clopidogrel 75 mg dziennie, a następnie tylko ASA w tej samej dawce do końca życia. Należy dodać, że ponad 80% chorych w naszej grupie było leczonych lekami przeciwpłytkowymi na stałe już przed planowanym stentowaniem tętnicy szyjnej z innych przyczyn i u nich dokonywano jedynie modyfikacji leczenia. Rutynowo nie stosowano heparyn drobnocząsteczkowych po zabiegach.

W okresie ostatnich 10 lat, średni pobyt chorych w szpitalu w związku z zabiegiem stentowania tętnic szyjnych wewnętrznych wynosił 3 dni: pierwszego dnia wykonywano aktualne badania laboratoryjne (głównie ocena parametrów krzepliwości krwi), drugiego dnia wykonywany był zabieg i trzeciego dnia chorego wypisywano do domu. Każdy chory miał zalecane kontrolne badania usg metodą Dopplera – pierwsze w ciągu 30 dni od zabiegu, kolejne po 6 miesiącach, następnie po 12 miesiącach i dalej raz do roku. Rutynowo nie planowano kontrolnych badań angio-TK lub angio-MR. W przypadku pojawienia się objawów neurologicznych oprócz konsultacji neurologicznej, wykonywano badanie dopplerowskie oceniające drożność stentowanej tętnicy oraz badania obrazowe mózgu (TK lub MR).

Za wyjątkiem pierwszych chorych leczonych do roku 1998 (przed wprowadzeniem neuroprotekcji – 18 zabiegów), we wszystkich pozostałych zabiegach rozważano zastosowanie neuroprotekcji. Spośród pozostałych 29 (2,4%) zabiegów stentowania bez neuroprotekcji w 25 zrezygnowano z neuroprotekcji ze względu na kręty przebieg tętnicy szyjnej wewnętrznej (po wstępnej arteriografii), w 4 przypadkach nie powiodła się próba wprowadzenia prowadnika z filtrem. Jedynie w dwóch przypadkach odstąpiono od wykonania zabiegu ze względu na brak możliwości przeprowadzenia mikroprowadnika powyżej zwężenia, w pozostałych 1198 zabiegach skutecznie implantowano stent i poszerzono zwężenie (ryc. 1A, B, C, D).

Implantowano jedynie stenty samorozprężalne, w większości nitinolowe, otwartokomórkowe (88,7%) – typy użytych stentów przedstawia tabela 3. Do roku 2007 implantowano jedynie stenty proste (o kształcie walca) – 739 (61,3%). Po roku 2007 zaczęto także stosować stenty stożkowe i obecnie stanowią one ponad 90% implantowanych stentów szyjnych. W większości zabiegów implantowano tylko jeden stent. W 6 zabiegach (0,5%) implantowania drugi stent – 4-krotnie konieczność implantacji dodatkowego stentu wynikała z przechodzenia zwężenia na tętnicę szyjną wspólną poniżej podziału, w jednym przypadku nie pokryto całkowicie zwężenia w odcinku proksymalnym, a w jednym przypadku doszło do zniekształcenia (wgłobienia?) konstrukcji stentu przy trudnościach z wycofaniem filtra. Ogółem trudności z wycofaniem prowadnika z filtrem odnotowano w trakcie 17 z 1147 zabiegów (1,5%).

Najpoważniejszym niepowodzeniem (powikłaniem) technicznym w okresie okołozabiegowym było wykrzepienie w stencie powodujące niedrożność leczonej tętnicy – odnotowano 4 takie przypadki (0,3%), z czego u jednego chorego obustronnie. Obserwowano także 9 przypadków (0,75%) zamknięcia tętnicy szyjnej zewnętrznej – wszystkie bezobjawowe, po stentowaniu zwężeń obejmujących podział szyjny. W trakcie zabiegów stwierdzano także występowanie skurczów naczyniowych, głównie udrażnianej tętnicy szyjnej wewnętrznej powyżej zwężenia w odcinku, gdzie umieszczany był filtr przeciwzatorowy – wyraźne skurcze odnotowano podczas 287 (23,9%) zabiegów. Skurcze występowały także w 3 (0,25%) zabiegach wykonywanych bez neuroprotekcji filtrowej – oceniono, że były spowodowane samą implantacją stentu. Nie stwierdzono objawów w trakcie występowania skurczów i w znacznej większości ustępowały one samoistnie. Jedynie w 2 przypadkach tzw. skurczów strunowych podawano lokalnie przez śluzę naczyniową do tętnicy szyjnej wspólnej papawerynę (z dobrym wynikiem).

W 82 (6,8%) zabiegach kontrolna arteriografia wykazała obecność zwężeń resztkowych. Żadne z nich nie przekraczało 40%, dlatego nie wykonywano dodatkowych poszerzeń balonem większym niż 5 mm (stosowanym rutynowo). W 23 (1,9%) przypadkach zwężenia oceniono na 30-40%, w pozostałych 59 (4,9%) przypadkach wartości zwężeń resztkowych nie przekraczały 20% (ryc. 2A, B, C, D). Powikłania w miejscu nakłucia były sporadyczne – nie odnotowano tętniaków rzekomych, ani przetok tętniczo-żylnych – żaden z chorych nie wymagał dodatkowego leczenia zabiegowego. Obecność krwiaków podskórnych odnotowano po 86 (7,2%) zabiegach.

W 30-dniowym okresie okołooperacyjnym, powikłania neurologiczne wystąpiły u 19 (1,7%) chorych. Spośród nich doszło do 4 (0,3%) zgonów, 3 (0,25%) udarów dokonanych, 11 (1%) przypadków TIA oraz u jednego z chorych stwierdzono cechy kliniczne łagodnego zespołu hiperperfuzji. Pierwszy zgon nastąpił u 66-letniego chorego, u którego jednoczasowo stentowano obustronne zwężenia tętnic szyjnych wewnętrznych. Objawy udarowe pojawiły się w 3 dni po zabiegu, stwierdzono niedrożność stentu po stronie prawej, a następnego dnia niedrożność stentu po stronie lewej – chory zmarł po 27 dniach od zabiegu. Drugi przypadek to zgon chorej z powodu stanu padaczkowego, który wystąpił około 3 tygodnie po stentowaniu. Trzeci zgon dotyczył chorej z zakrzepniętym stentem w drugiej dobie po zabiegu – chora zmarła w 5. dobie z przyczyn neurologicznych. Ostatni, czwarty zgon wystąpił u chorego z powodu rozległego zawału serca. Wśród chorych, u których doszło do udaru dokonanego, u wszystkich stwierdzono obecność nowych ognisk zawałowych po stronie stentowania, u jednego z nich doszło do całkowitej rehabilitacji, u dwóch pozostałych półkulowe objawy ubytkowe były utrwalone.

Ponadto, w trakcie 53 (4,4%) zabiegów odnotowano nietypowe dla TIA krótkotrwałe epizody zaburzeń świadomości i orientacji czasowo-przestrzennej. Objawy te wystąpiły jedynie u chorych z dużym niedokrwieniem mózgu w trakcie wstępnego poszerzania zwężenia lub doprężania stentu balonem – nigdy dwukrotnie w trakcie tego samego zabiegu. W omawianej grupie było 21 (1,75%) chorych po wcześniejszej próbie operacji (którzy nie wytrzymali nawet krótkotrwałego klemowania tętnicy szyjnej wewnętrznej). Pozostali 32 (2,65%) chorzy, to ci z niedrożnością lub istotnym zwężeniem tętnicy szyjnej wewnętrznej po stronie przeciwnej. Czas trwania opisanych objawów nie przekraczał 5 sekund i żaden z chorych nie pamiętał tego okresu. W związku z tym, że opisane epizody nie miały wpływu na dalszy los chorych określono je mianem „reset” (z języka angielskiego/komputerowego).

W ocenie długoterminowej zwracano uwagę na wystąpienie nowych objawów neurologicznych po stronie stentowanej tętnicy szyjnej wewnętrznej oraz na nawrót zwężenia w stencie. Za najistotniejsze uważa się dane zebrane w obserwacji rocznej, gdyż na późniejsze oceny zbyt duży wpływ mają schorzenia współistniejące, a także coraz mniejsza liczba chorych zgłaszających się na badania kontrolne.

Badania kontrolne po roku od zabiegu przeprowadzono u 987 (88,5%) chorych. Od 68 (6,1%) chorych uzyskano telefoniczne informacje na temat stanu zdrowia. Z pozostałymi chorymi nie uzyskano kontaktu. W całej grupie kontrolnej po roku od zabiegu (94,6% wszystkich poddanych stentowaniu) nie odnotowano zgonów, u 5 chorych (0,5% wszystkich chorych) doszło do trwałych objawów udaru niedokrwienia mózgu po stronie stentowanej. Objawy o typie TIA wystąpiły, bądź podejrzewano ich wystąpienie z wywiadu u 31 chorych (0,3% wszystkich leczonych chorych). U 5 z tych chorych stwierdzono istotne (ok. 70%) nawroty zwężenia w stentach.

Oceniając grupę od strony drożności stentów – po roku spośród 987 badanych chorych stwierdzono 7 przypadków nawrotu zwężenia w stencie – razem 0,7% grupy badanej po roku (0,6% wszystkich leczonych chorych). U 5 chorych doszło do nawrotu objawów (TIA) z powodu istotnych hemodynamicznie (ok. 70%) nawrotów zwężeń. W tych przypadkach wykonano powtórną angioplastykę balonową u 3 chorych balonami zwykłymi i u 2 pozostałych balonami tnącymi. U jednej z tych chorych wykonywano dwukrotną angioplastykę balonową – po 6 i 18 miesiącach. Zabiegi PTA przy użyciu balonów zwykłych wykonywano bez neuroprotekcji, a do powtórnych angioplastyk balonami tnącymi stosowano prowadniki z filtrami (ryc. 3A, B, C, D). Dwóch dalszych chorych pozostaje pod kontrolą usg z powodu bezobjawowych ok. 40-50% nawrotów zwężeń – zwężenia nie zmieniają się w dalszej, ponad 12-miesięcznej obserwacji.

Rzetelne wyniki dłuższych obserwacji są trudne do uzyskania, jak już wspomniano, ze względu na wpływ innych chorób i ograniczoną możliwość badań kontrolnych odpowiednio dużych grup chorych. Wszyscy chorzy mają zalecane coroczne badania kontrolne, lecz zwłaszcza ci, którzy nie mają dolegliwości często nie uznają potrzeby kontroli. Dlatego też nie dysponujemy szczegółowymi danymi klinicznymi. W naszym materiale badania 2- i 3-letnie przeszło co prawda około połowy wszystkich stentowanych chorych, lecz możliwości logistyczne ograniczyły te kontrole do oceny drożności stentów. Z satysfakcją stwierdzono, że nie wystąpiły tzw. późne nawroty zwężeń w stenach – ani jeden z chorych ocenianych powyżej 12 miesięcy nie został zdiagnozowany z nawrotem zwężenia w stencie.

Stentowanie zwężeń tętnic szyjnych stanowi obecnie cenną alternatywę dla endarterektomii chirurgicznej. Nikt już nie kwestionuje wartości metody, dyskusje toczą się natomiast jak stentować tętnice szyjne skutecznie i bezpiecznie. Większość doniesień z ostatnich lat wskazuje na bardzo wysoką skuteczność techniczną stentowania tętnic szyjnych – średnio 98-100%. Liczne badania naukowe wykazały natomiast różne wartości skumulowanego wskaźnika udarów dokonanych i zgonów w okresie okołozabiegowym – od 3% do nawet 15%. Na tym tle, wyniki prezentowane w naszej pracy z całkowitym odsetkiem udarów i zgonów poniżej 1% plasują się bardzo wysoko (12, 13).

Wydaje się, że kluczem do sukcesu było duże doświadczenie zespołu w zakresie ogólnie rozumianej umiejętności cewnikowania tętnic, ale przede wszystkim właściwa diagnostyka i kwalifikacja chorych przed zabiegami. Dodatkowo, wartość pracy podwyższa jednorodność grupy badanej pod względem technicznym – 96,1% zabiegów z neuroprotekcją i w znacznej większości przypadków stosowaliśmy taki sam typ neuroprotekcji (95,6%), także podobny był typ implantowanych stentów (88,7%). Ponadto, opisywana grupa była także podobna w zakresie aspektów klinicznych – znaczna większość chorych w grupie badanej (92%) to chorzy z objawami niedokrwienia mózgu, a w tym 77% to chorzy zaliczeni do grupy zwiększonego ryzyka operacji otwartej. Tak wysoki odsetek chorych objawowych i tych ze zwiększonym ryzykiem operacji w jednym badaniu prospektywnym stentowania tętnic szyjnych jest wyjątkiem w piśmiennictwie (14-16).

Uważa się, że jedną z głównych przyczyn zwiększonej ilości niepowodzeń technicznych oraz powikłań neurologicznych jest brak doświadczenia operatorów, często związany z tzw. krzywą uczenia się. Jedna z ostatnich publikacji na ten temat podaje skumulowany współczynnik udarów dokonanych i zgonów rzędu 6% w trakcie wykonywania pierwszych 50 zabiegów oraz około 3% po wykonaniu 150 takich zabiegów. Verzini i wsp. podał w swojej pracy około 3% poważnych powikłań w okresie pierwszych zabiegów (195 zabiegów w latach 2002-2003), a następnie jedynie 0,9% po uzyskaniu doświadczenia (432 zabiegi w latach 2004-2006). Wszyscy badacze podają podobne, korzystne tendencje zmniejszania się powikłań wraz z większym doświadczeniem. Panuje powszechna zgoda, że najlepsze wyniki osiągane są w wyspecjalizowanych ośrodkach wykonujących dużo oraz różnorodne zabiegi wewnątrznaczyniowe, w tym przynajmniej 100 zabiegów stentowania tętnic szyjnych rocznie (17, 18). W naszym materiale nie zanotowaliśmy aż tak ewidentnego zmniejszenia się liczby poważnych powikłań w czasie, jednak wraz rosnącym doświadczeniem oraz rozwojem sprzętu zauważyliśmy wyraźne skrócenie czasu zabiegów i mniejsze zużycie środków cieniujących, co z pewnością wpłynęło dodatnio na dobry wynik końcowy. Za najpoważniejsze powikłanie wczesne (około zabiegowe) uważa się wykrzepienie w stencie i niedrożność tętnicy szyjnej wewnętrznej. Jest ono traktowane jako zagadnienie techniczne, gdy stent jest implantowany zbyt nisko lub zbyt wysoko, czyli gdy jeden z końców (najczęściej dalszy) jest rozprężony w obrębie zwężenia. Taka sytuacja to oczywisty błąd operatora, który można stosunkowo łatwo skorygować dostawieniem drugiego stentu. W przypadku, gdy stent implantowano prawidłowo (przy prawidłowej farmakoterapii), zakrzepica tętnicy jest najczęściej wynikiem zaburzeń układu krzepnięcia i według piśmiennictwa zdarza się tak samo często po operacjach, jak i po stentowaniu – w około 0,1-0,2% przypadków. Istnieje wówczas bezpośrednie zagrożenie wystąpienia udaru dokonanego, a w dodatku nie ma jasnych kryteriów postępowania. Jeśli nie ma objawów neurologicznych jakakolwiek interwencja wydaje się niecelowa lub jest wręcz niebezpieczna. Inaczej, gdy pojawiają się objawy – w prezentowanej pracy taka sytuacja wystąpiła u 2 (0,15%) chorych – pierwszy był leczony zachowawczo, zaś druga chora była operowana – stent usunięto. Obie metody okazały się nieskuteczne, doszło do ciężkich udarów dokonanych i chorzy zmarli. W trakcie zabiegów dochodzi czasem do zamknięcia tętnic szyjnych zewnętrznych, szczególnie, gdy zwężenia obejmują podział szyjny. Taką sytuację stwierdzono u 9 (0,75%) chorych i żaden z nich nie zgłaszał dolegliwości, co odpowiada doniesieniom piśmiennictwa (11-18).

Osobnym, niezwykle ważnym zagadnieniem jest stosowanie neuroprotekcji. Od lat szeroko dyskutowane w piśmiennictwie dzieli badaczy na zwolenników i przeciwników jej stosowania. Autorzy niniejszej pracy uważają za celowe stosowanie neuroprotekcji, co potwierdzają wyniki przedstawionych badań. Z własnych obserwacji wynika, że stosowanie neuroprotekcji filtrowej może zmniejszyć ilość tzw. dużych udarów dokonanych i ograniczyć liczbę zgonów, nie zmienia zaś istotnie pojawiania się objawów o charakterze TIA (w okresie około zabiegowym). Przeprowadzone badania własne zawartości filtrów wykazały obecność mikrozatorów (mikroskopia elektronowa) we wszystkich badanych filtrach (około 60), natomiast obecność cząstek makroskopowych widocznych pod lupą w ok. 10-15% badanych przypadków. Nie prowadzono badań pod kątem mikroudarów (dyfuzja MR) po stentowaniu z filtrami, gdyż większość naszych chorych (77%) zaliczono do grupy zwiększonego ryzyka operacji (klemowania tętnicy) w związku z niedrożnościami/zwężeniami po stronie przeciwnej lub niewydolnością koła tętniczego mózgu. W takiej grupie chorych zastosowanie filtrów, gwarantujących zachowanie przepływu krwi w udrażnianej tętnicy wydawało się najbezpieczniejsze. Z tych przyczyn sporadycznie stosowano systemy neuroprotekcji okluzyjnej (0,5%), uznając, że jeśli chory wytrzyma czasowe zamknięcie tętnicy bez objawów, to może być z powodzeniem operowany, zwłaszcza z zastosowaniem tzw. shuntu. Wydaje się, że autorzy forsujący pogląd równego (osobniczo kwalifikowanego?) stosowania neuroprotekcji filtrowej i okluzyjnej reprezentują ośrodki słabo współpracujące z chirurgią naczyniową, najczęściej kardiologii interwencyjnej. Systemy okluzyjne mają naszym zdaniem ograniczone zastosowanie, np. u wąskiej grupy chorych z tzw. niestabilnymi blaszkami miażdżycowymi lub krętymi tętnicami szyjnymi, którzy nie mogą być operowani z powodów obiektywnych, najczęściej lokalnych – z wysokimi zwężeniami z infekcją szyi lub po napromienianiu tkanek szyi, itp. Pośród wad neuroprotekcji filtrowej podkreśla się głównie możliwość uszkodzenia, rozwarstwienia tętnicy szyjnej wewnętrznej oraz występowanie skurczów tej tętnicy. W prezentowanym obszernym materiale nie odnotowano uszkodzenia tętnic szyjnych. Skurcze wystąpiły u prawie 1/4 chorych, lecz w większości przypadków były śladowe lub niewielkiego stopnia i przemijały samoistnie bez objawów niedokrwienia mózgu. Jedynie w dwóch przypadkach skurczów tzw. strunowych, obejmujących długie odcinki tętnicy szyjnej wewnętrznej (również bezobjawowych) podano papawerynę dotętniczo, co spowodowało zanikanie skurczów. Niektórzy polecają podanie dotętniczo, dożylnego preparatu nitrogliceryny, który jednak jest trudniej dostępny i ponoć wywołuje większe objawy niepożądane w postaci bólów i zaczerwienienia twarzy (19-21).

Na koniec pozostaje jeszcze odnieść się do problemu zwężeń resztkowych i nawrotów zwężeń w stentach. Oba zagadnienia są przecież bezpośrednio związane z trwałością opisywanej metody leczenia. W prezentowanym materiale zwężenia resztkowe nie stanowiły istotnego problemu. Po pierwsze – zdarzały się relatywnie rzadko (6,8%), po drugie – najczęściej nie osiągały znacznego stopnia (1,9% – zwężenia 30-40%) i po trzecie – nie stwierdziliśmy ich wpływu na nawroty zwężeń. W piśmiennictwie, występowanie zwężeń nawrotowych jest podawane w bardzo szerokim zakresie od 1%, nawet do 25%. W obserwacji własnej były one sporadyczne (0,7% w grupie badanej po roku), a ponadto ich wewnątrznaczyniowe leczenie było łatwe i dało dobre wyniki w postaci możliwości długotrwałego utrzymania prawidłowej drożności stentów. Spośród 5 chorych, leczonych powtórną angioplastyką balonową, u nikogo nie zaszła potrzeba kolejnego zabiegu w dalszej, 12-miesięcznej obserwacji. Zaobserwowaliśmy również, że wszystkie nawroty zwężeń w stentach szyjnych były wynikiem typowego przerostu śródbłonka i pojawiły się w okresie 6-12 miesięcy po zabiegu. Nie zanotowaliśmy późniejszych nawrotów zwężeń, co pozwala stwierdzić, że prawidłowo drożny stent po roku od zabiegu ma już małe szanse na nawrót zwężenia. Oceniając omawiane przypadki nie znaleźliśmy żadnych istotnych przesłanek, co do wpływu stopnia zwężenia pierwotnego, jak i jego typu (koncentryczne, ekscentryczne, z owrzodzeniami itp.) na powstanie nawrotu zwężenia. Podobnie jak inni autorzy prac o stentowaniu tętnic szyjnych, nie stwierdziliśmy jakiegokolwiek związku nawrotów zwężeń z typem implantowanych stentów (22, 23).

Reasumując, przedstawione przez nas wyniki odpowiadają, lub są nawet lepsze od tych podawanych z rejestrów prowadzonych w renomowanych ośrodkach o dużym doświadczeniu w wykonywaniu zabiegów wewnątrznaczyniowych. Duża liczba wykonanych zabiegów, ich prospektywna ocena, a także jednorodność kliniczna grupy leczonych chorych oraz jednorodność pod względem techniki wykonania zabiegów są atutami naszej pracy. Pośród ograniczeń, na pierwszy plan wysuwają się trudności z uzyskaniem dokładnych danych długoterminowych, czyli ocen powyżej trzech lat. Niestety powyższe ograniczenia dotyczą obiektywnie większości badań tego typu (24).

1. Stentowanie zwężeń tętnic szyjnych wewnętrznych większych lub równych 70% u chorych objawowych jest skuteczne i bezpieczne.

2. Powodzenie techniczne zabiegów wewnątrznaczyniowego stentowania tętnic szyjnych sięga 100%.

3. Ograniczenie ilości poważnych powikłań neurologicznych (udary dokonane i zgony) poniżej 1% w okresie około zabiegowycm jest możliwe w doświadczonych ośrodkach radiologii zabiegowej.

4. Nawroty zwężeń w stentach szyjnych są rzadkie i łatwo poddają się wtórnemu leczeniu wewnątrznaczyniowemu.