Zygmunt Wincenty Górka urodził się 19 lipca 1927 roku w Poznaniu. Jego rodzicami byli Zygmunt – chirurg i Zofia – dermatolog. Ten model zawodowy rodziny Zygmunt Wincenty powtórzył z żoną Haliną, która też jest dermatologiem. W Poznaniu tuż przed wybuchem II wojny światowej ukończył szkołę podstawową. Dalszą naukę kontynuował na tajnych kompletach w Końskich, bo tam w 1938 roku jego ojciec objął funkcję dyrektora szpitala powiatowego. Od 1942 do 1944 roku jako 15-latek brał udział w ruchu oporu w szeregach AK, w tym również w Powstaniu Warszawskim. Jego aktywność zakończył pobyt w obozie jenieckim Altengrabow, gdzie przebywał od października 1944 do maja 1945 roku. Po powrocie z obozu jenieckiego kontynuował naukę. Ukończył szkołę średnią i otrzymał świadectwo dojrzałości w 1945 roku w Końskich. Medycynę Zygmunt Wincenty Górka studiował w Krakowie na Wydziale Lekarskim UJ. Dyplom lekarza otrzymał 16 lutego 1952 roku.

Pracę zawodową rozpoczął jako wolontariusz na czwartym roku studiów w III Klinice Chorób Wewnętrznych Akademii Medycznej w Krakowie, kierowanej wówczas przez prof. J. Aleksandrowicza. W grudniu 1950 roku, nadal jako student wolontariusz, podjął pracę w III Klinice Chirurgicznej Akademii Medycznej w Krakowie pod kierownictwem prof. J. Jasieńskiego. Już po otrzymaniu dyplomu lekarza odbył pięciomiesięczny kurs w Wojskowym Centrum Wyszkolenia Medycznego w Łodzi, który ukończył w sierpniu 1952 roku, natomiast 1 września tego roku rozpoczął pracę w I Klinice Chirurgii Śląskiej Akademii Medycznej w Zabrzu pod kierunkiem wybitnego chirurga prof. J. Gasińskiego w charakterze asystenta z dyplomem. W 1954 roku uzyskał I stopień specjalizacji w chirurgii i awansował na stanowisko starszego asystenta. Od marca do maja 1954 roku stażował w Klinice Klatki Piersiowej w Zakopanem u prof. Rzepeckiego. Skutkiem zmian organizacyjnych w Śląskiej Akademii Medycznej w 1955 roku rozpoczął pracę pod kierownictwem prof. S. Szyszko. W 1957 roku uzyskał specjalizację II stopnia z chirurgii ogólnej. Na podstawie rozprawy: „Doświadczalne odcinkowe podwiązanie naczyń krezkowych jelita cienkiego u szczura, wpływ hypokomu (PH 203) w warunkach doświadczenia” wykonanej pod kierunkiem prof. S. Szyszko otrzymał stopień naukowy doktora medycyny. W 1962 roku uzyskał dodatkową specjalizację w zakresie torakochirurgii. Zygmunt Górka pogłębiał swoją wiedzę w wielu ośrodkach w kraju i zagranicą. Szkolił się w Warszawie w Klinice Torakochirurgii pod kierunkiem Profesora L. Manteuffla i J. Nowickiego w Scheffield, Paryżu, Erlangen, Arckus, Kolonii. Stopień doktora habilitowanego w zakresie chirurgii ogólnej uzyskał 26 czerwca 1968 roku. Tematem rozprawy były: „Badania nad doświadczalną tamponadą serca u psów”. 1.08.1969 został mianowany Docentem Śląskiej Akademii Medycznej. W 1974 roku Docent Zygmunt Górka objął kierownictwo nowo utworzonej Katedry i Kliniki Chirurgii Przewodu Pokarmowego w Centralnym Szpitalu Klinicznym w Katowicach Ligocie. Klinikę z wąskim gronem asystentów organizował od podstaw, a przez kolejne 23 lata był jej kierownikiem.

Tworząc siłami całkiem nowego już zespołu zeszyt poświęcony kontynuacji dzieła założyciela Katedry i Kliniki oraz ciągle biorącego udział w pracy kliniki Prof. Zygmunta Wincentego Górki miałem spory dylemat z doborem tematyki prac. Niektóre tematy jak supraselektywna wagotomia, której perfekcyjnemu wykonaniu poświęciliśmy wiele wysiłku, przestała być palącym problemem, bo choroba wrzodowa stała się chorobą internistów i gastrologów. Równie „zły los” spotkał przeszczepy biostatyczne powięzi wołowej, w których Klinika Chirurgii Przewodu Pokarmowego miała największe doświadczenie (ponad 200 operacji z ich zastosowaniem). Mniej lub bardziej poważne zagrożenie chorobą Creuzfelda-Jakoba bardzo utrudniło ich powszechne stosowanie. Prace Katedry i Kliniki Chirurgii Przewodu Pokarmowego koncentrują się głównie na czynnościowych chorobach przewodu pokarmowego, patologii przełyku, żołądka, trzustki, raka gruczołu piersiowego, zapalnych chorobach jelit. Niektóre z tych tematów udało się zaprezentować w „Postępach Nauk Medycznych”. Wiele innych prac już wcześniej wpłynęło do redakcji innych czasopism, więc musiałem wycofać ze składu z obawy autorów przed popełnieniem autoplagiatu.